In
everyday parole words have to be used in accordance with the dictates of
the particular circumstances in which they are used, whatever the theorist of langue
may say. One of the constant demands in parole requires reference to
objects, persons, events, relations and classes in that external world, and
reference to these as actually existing realia present here and now. Language
is thus called upon the level of generality that may easily satisfy the
lexicographer or the grammarian. It must focus on the specifics of particular situations.
In those situations, speakers ‘know what they are talking about’ because what
they are talking about can be see, or touched, or pointed out, or picked up, or
tasted and subjected to all kinds of practical examination which go far beyond
the limits of verbal description. When the stall-holder in the market shouts
his wares, he may well use such common words as grapes, carrots,
and so on. And in so doing he is doubtless relying to some extent on potential
buyers’ general concept of what a grape is and what a carrot is. Nevertheless,
he is not talking about grapes and carrots in general, nor even the grapes and
carrots on the next stall, but the grapes and carrots he is selling on his
stall: and these you have to inspect for yourself. In short, it is the
anchorage of words to the evidence of the senses that makes them mean what they
do in such cases. –(Harris 2007: 247-248)
આમ જોઈએ તો ગુજરાતી ફિલ્મ ઇન્ડસ્ટ્રી ખૂબ જૂની છે અને કેટલાય મહત્વના કલાકારો અને ફિલ્મો આપી ચૂકી છે. પરંતુ આજેય એ રાષ્ટ્રીય-આંતરરાષ્ટ્રીય સ્તર પર ખૂબ જ પાછળ દેખાય છે. અહીં , હું ત્રણ ગુજરાતી ફિલ્મો ‘ ભવની ભવાઈ ’ , ‘કંકુ ’ અને ‘ ધાડ ’ વિશે વાત કરીશ, અને ગુજરાતી ફિલ્મોનાં પટ પર તેમનાં મહત્વ વિશે વાત કરવાનો નાનકડો પ્રયાસ કરીશ. ભવની ભવાઈ (૧૯૮૦) કેતન મહેતા દ્વારા દિગ્દર્શિત ફિલ્મ ‘ ભવની ભવાઈ ’ ૧૯૮૦માં પ્રદર્શિત થઈ હતી જે ધીરુબહેન પટેલના નાટક પર આધારિત હતી , અને જાતિવાદના મુદ્દા વિશે ખૂબ જ રસપ્રદ રીતે વાત કરે છે. આ ફિલ્મને રાષ્ટ્રીય અને આંતરરાષ્ટ્રીય સ્તર પર ખ્યાતિ પ્રાપ્ત થઈ છે. મારા માટે ફિલ્મનું સહુથી મહત્વનું દૃશ્ય શરૂઆતની ૬ સેકન્ડ્સમાં જ જોવા મળે છે; એ કહે છે, અસાઈત ઠાકોર અને બેર્તોલ બ્રેખ્તને સમર્પિત. આ એક ફ્રેમ ફિલ્મને ગુજરાતી અને વૈશ્વિક નાટ્યપરંપરા સાથે જોડી આપે છે. ‘ભવની ભવાઈ’ (દિ. મહેતા , ૧૯૮૦) ફિલ્મ પોતાની વાત કહેવામાં ભવાઈ નાટ્યપરંપરાનો ઉપયોગ કરે છે, અને એક નવી જ નેરેટીવ પદ્ધતિ...
Comments
Post a Comment